حس عشق، تحولی جدید در دانش روابط رمانتیک

خانواده نهاد ویژه ای است که به دلیل پیوندهای عاطفی موجود در آن ازبقیه نهادهای اجتماعی متمایز شده است. اهمیت این پیوندها مسئولیت را بر دوش روانشناسان و مشاوران قرار می دهد تا پویایی های آن را در اعصار مختلف مورد ارزیابی علمی قرار دهند. عشق بزرگسالی و علاقه مندی به فردی که می دانیم وقتی به او احتیاج داریم بی درنگ در دسترس ماست، غیر منطقی و کور نیست. دوست داشتن فردی مانند مادر یا پدر ویژه دوران کودکی نیست، بلکه این نیاز “زگهواره تا گور است”. تعریف عشق تحت عنوان “یک راز” همانند سمی برای گونه بشری است. عقاید کهن در باره فرایند عشق رمانتیک تحت تأثیر پیشرفت های جدید علمی قرار گرفته است. دیدگاه جدید، فقط دیدگاهی نظری نیست، بلکه عملی، مفید و خوش بینانه نیز هست . این دیدگاه مشخص می کند که چرا عاشق می شویم و چگونه می توانیم عشق بسازیم، عشق را ترمیم کنیم و از عشق نگهداری کنیم. عشق رمانتیک بزرگسال، نوعی رابطه دلبستگی است، دقیقا شبیه آن چه میان کودک و مادر وجود دارد. برای کمک به زوج ها در یافتن شادی، باید پایه های روابط آنها ر تقویت کنیم. همسرانی که از هم فاصله می گیرند، در الگوهای رفتاری خاصی گرفتر می شوند که آنها را در چرخه هایی از متهم کردن و کناره گیری متقابل فرو می برد. کلید بازگرداندن مجدد رابطه در ابتدا پاره کردن و گسستن این زنجیره های ویرانگر و سپس بنا نهادن فعالانه تعاملی است که از نظر هیجانی بازترو پذیراتر باشد، به گونه ای که زوجین برای در میان گذاشتن ترس ها، آرزوها و خواسته های پنهان خود با همسرشان، احساس امنیت کنند. علم جدید ما رو به درون هیجانات عمیق بشری می برد و مسیری را می گشاید تا با استفاده از قدرت فراوان نیاز به ارتباط و توجه که در ما طراحی شده است و گونه ما بر اساس آن تعریف می شود روابط را تغییر دهد.